تنبک
تنبک از خانواده طبل‌های جامی شکل و پوستی و از سازهای کوبه‌ای ایرانی است. در نواختن این ساز از تکنیک‌های مختلفی با نام‌های "تُم"، "بک"، "پلنگ" و "ریز" بهره می‌برند و بر همین اساس برخی معتقدند که نام گذاری تنبک متاثر از اسامی این تکنیک‌هاست.
برای نواختن این ساز کوبه‌ای از ۱۰ انگشت استفاده میشود. ساختمان تنبک متشکل از دهانه‌ی کوچک، نفیر، بدنه، دهانه بزرگ و پوست است. این ساز از دو قسمت کلی و استوانه‌ای تشکیل شده است. قسمت اول قطری ۲۵ تا ۳۰ سانتی‌متری دارد و طول آن ۴۵ سانتی‌متر است، سطح بالایی آن با پوست پوشانده شده و در پایین به قسمت دوم متصل شده است. قسمت دوم از استوانه‌‌ی باریک‌تری که در انتها کمی پهن‌تر شده و به دهانه‌ای باز منتهی میشود،ساخته شده است.
ساختمان اصلی تنبک از چوب یک تکه درختانی مانند توت، گردو، کاج و… می‌باشد و روی آن از پوست حیواناتی نظیر گوساله، شتر، گوسفند و بز استفاده می‌کنند.
تاریخچه‌ی تنبک به "دمبلک" قبل از اسلام می‌رسد و دکتر معین نیز معتقد است که دمبک صورت دگرگون شده‌ی این نام است. این ساز پیشرفت چشمگیری را در دهه‌های اخیر داشته و حتی به عنوان سازی تکنواز و مستقل هم مطرح گشته است.
ساختار تنبک
بدنه‌ی تنبک را در قدیم از چوب، سفال و گاها فلز می‌ساختند، اما امروزه تنها از چوب در ساخت این ساز استفاده میشود. بخش‌های تنبک شامل:
پوسته
دهانه
تنه
پا
گلویی (نفیر)
دهانه‌ی کوچک (کالیبر) می‌باشد.
نوازنده برای نواختن تنبک آن را به طور افقی روی ران پا قرار می‌دهد، دست چپ خود را در بالا و دست راستش را در کنار در کنار راست ساز می‌گذارد و با انگشتان، نرمه و تمام دست بر قسمت‌های مختلف پوست (مرکز، میان و کنار) می‌کوبد.
سن فراگیری تنبک از ۴ تا ۸۰ سالگی است، بنابراین آن را در سایزها و وزن‌های متفاوتی می‌سازند.
در تنبک برخلاف اکثر سازهای دیگر از نت‌های متداول دو، ر، می و… استفاده نمی‌شود و نت های به خصوص و قراردادی‌ای بین نوازندگان این ساز رایج است.
در ماژورین آموزش آنلاین تنبک توسط بهترین مدرسین کشور ارائه میشود و شما می‌توانید در هر کجا که هستید از این آموزش‌ها استفاده کنید.
