سازهای قدیمی ایرانیان
گیتار نوازان نامی ایرانی
سازی محبوب و خوش صدا که خیلی از نوجوانان حداقل یکی از آن را در اتاق خود دارند. گیتار، سازی که حقایقی از آن ممکن است علاقه ی شما را به خود ساز و تاریخچه اش دو چندان کند. اگر بخواهیم آن را از اول به شما معرفی کنیم باید بگوییم سازی است زهی که با انگشتان دست یا پیک به سیم های آن ضربه می زنند و ارتعاش مورد نظر را در گیتار تولید می کنند. گیتار شش سیم دارد البته که این ساز قدمتی بسیار طولانی تر و اصیل تر از آن چیزی که فکر کنیم دارد، چه از لحاظ ساختار آن و چه از لحاظ تکنیک های نوازندگی بسیار قدیمی و کهن است. نوازندگان و متخصصان گیتار توانسته اند همگام با تحولات موسیقی غرب پیشرفت چشمگیری را در این ساز ایجاد کنند؛ که نتیجه ی آن طراحی و ساخت گونه های متفاوتی از این ساز است و حالا هم جایگاه گیتار، جایگاه ویژه ای در موسیقی جهان است. اگر بخواهیم به تاریخ هیجان انگیز گیتار برگردیم باید از ریشه ی اسم آن شروع کنیم. واژه guitar در زبان انگلیسی، gitarre در آلمانی و guietare در فرانسوی همگی برگرفته شده از واژه guitiarra در زبان اسپانیایی هستند. خود این واژه از کلمه ی قیثاره در زبان عربی اندلسی گرفته شده است. ریشه ی این اسم از واژه لاتین cithara است که باز این واژه از κιθάρα kithara در یونانی باستان ساخته شده است. عده ای بر این باورند این کلمه در یونانی از واژه پارسی سیهْتار (سه‌تار) آمده است و سازی ایرانی است. گیتارها را می توانیم به شیوه های مختلفی دسته بندی کنیم. در این بین اگر بخواهیم از لحاظ صوتی آن ها را دسته بندی کنیم، که مسلماً برای یک ابزار موسیقی مناسب ترین راه خواهد بود. باید از بدنه ی گیتار ها و نوع و مواد آن صحبت کنیم چون آکوستیک بودن گیتار رابطه ی نزدیکی با نوع ساخت بدنه ی آن دارد. اما در این متن نمی خواهیم به خود ساز گیتار یا انواع آن بپردازیم. بلکه می خواهیم به گیتار نوازان نامی ایرانی بپردازیم و شما را با چند نفر از آن ها آشنا کنیم. پس به خواندن ادامه دهید.
فهرست:
- آرمیک
- آرتوش
- مازیار فلاحی
- مارتیک
- سهیل نفیسی
- نتیجه گیری
آرمیک:
آرمیک دشچی گیتاریست ایرانی ارمنی زاده ی تبریز است. نام آرمیک برای همه نوازندگان گیتار و بسیاری از مردم آشنا است چه آن زمان که نوای گیتار او روح بخش با خوانندگان پاپ ایرانی همراه باشد و چه زمانی که همه دنیا او را به عنوان گیتاریستی مطرح با سبکی مخصوص و منحصر به فرد شناختند. آثار او بارها در صدر برترین ها قرار گرفته و جزء پرفروشترین ها هم به حساب می آید. سبک آرمیک را عده ای فلامنکو می‌نامند که شاید چندان هم دور نباشد چون علاقه او به موسیقی فلامنکو از آثارش کاملا مشخص است. اما اگر بگوییم که آرمیک، فلامنکو و نواهای ایرانی را ترکیب کرده و به تکنیک منحصر به فرد خود دست پیدا کرده است شاید منطقی تر به نظر بیاید. آغاز کار آرمیک قطعه (bolero) با نام ” گمشده در بهشت” (LOST IN PARADISE) حیطه ی استعدادهای موسیقایی او را به عنوان آهنگساز، تنظیم کننده، گیتاریست و نیز تهیه کننده گسترش داد. «گمشده در بهشت» تصویری است با شکوه از سبکی بی همتا که خود”gypsy jazz“اسم گذاشته به تصویر می کشد که ترکیب شادی از تکنیک های کلاسیک rhumba, cha_cha ,bolero, jazz و bossa nova است. با AMOR DE GUITARRA” “آرمیک نوآوری های جدیدی را که حاصل عشق او به گیتار است به شنوندگان خود ارائه می دهد.
آرتوش:
آرتوش یا آرتاشس آودیان در سال ۱۳۴۴ در روابط عمومی کارخانجات تازه تأسیس شده «قو» مشغول به کار شد و دو ترانه ی تبلیغاتی به نام های «افسانه قو» و «نیلوفر دریا» را خواند که با استقبال چشم گیری روبرو شد. او از گیتار نوازان به نام پاپ ایرانی بود و مهارت و هنرش همه را به وجد می آورد. اما در سال ۱۳۶۳ آرتوش تصمیم گرفت تا به همراه همسرش ایران را برای همیشه به مقصد ارمنستان ترک کند. آرتوش به همراه همسرش لولا، خواننده ی متولد تفلیس گرجستان آثار دو صدایی متعددی را با یکدیگر اجرا کردند. شناخته شده ترین آهنگ او به فارسی با عنوان «نفرین» در ۱۹۶۴ به اجرا درآمد.
مازیار فلاحی:
خواننده ی پاپی که شاید کمتر کسی در ایران با او ناآشنا باشد. نوازنده و خواننده ای توانمند و ماهر که حالا در عرصه های بازیگری هم به ایفای نقش می پردازد.
مارتیک:
مارتیک قره خانیان با نام هنری مارتیک که نه تنها نوازنده ی به نام و هنرمند گیتار است بلکه ترانه سرا و آهنگ سازی خاطره ساز است. بیشتر اشعار ترانه های وی از شاعرانی چون زویا زاکاریان، مسعود فردمنش، جهانبخش پازوکی، بیژن سمندر و شهیرار قنبری با آهنگسازان سرشناسی مانند صادق نوجوکی و منوچهر چشم آذر بوده است. صدا و ترانه های مارتیک طرفداران زیادی در میان متولدین دهه های چهل، پنجاه و شصت شمسی دارد و یادآور خاطراتی بسیار شیرین برای آن ها است. شاید جالب باشد که بدانید خیلی از جوانان آن دهه ها، برای علاقه و ذوقی که مارتیک با اجراهای گیتار در آن ها ایجاد کرد این ساز گوش نواز را یاد گرفتند. آخرین آلبوم مارتیک، سایه نشین نام دارد که در اواخر سال ۱۳۹۳ (فوریه ۲۰۱۵) به بازار ارائه شد.
سهیل نفیسی:
علاقه فراوان او به شعر معاصر ایران، سهیل را به سوی ترانه سازی بر اساس برخی اشعار به یاد ماندنی ایران معاصر سوق داد. سبک خوانندگی و نواختن گیتار او را می توان نوعی نقالی موسیقایی به شمار آورد. در دوران جوانی، سهیل نفیسی دست به ساخت و اجرای موسیقی برای چند فیلم کوتاه و بلند زد. او نخستین بار با انتشار آلبوم ری را که از شعر نوی شاعرانی چون احمد شاملو، نیما، اخوان ثالث و سید علی صالحی ... استفاده کرده بود خود را به عنوان علاقمندان موسیقی معرفی کرد. پس از آن، با برگزاری تعدادی معدود کنسرت و انتشار دو آلبوم دیگر به نام‌های ترانه‌های جنوب و چنگ و سرود، ارتباط خود را با دوست‌داران موسیقی خود حفظ کرد. به گفتهٔ خود او، شعر معاصر، افق‌های دید او را متأثر کرد. سبک کار موسیقی سهیل، آن‌گونه که خود می‌گوید، یک ساز و یک نوازنده است.
نتیجه گیری:
مثل همیشه، این لیست هم شاید به نظر لیست بلند بالا یا کاملی به نظر نیاید، اما تلاش ما بر این بوده که چند نفر از گیتار نوازان نام دار ایران را به شما عزیزان معرفی کنیم تا شاید مثل خیلی های دیگر، شنیدن ساز این هنرمندان شما را هم برای یادگرفتن این ساز تشویق کند و الهام بخش شما باشد. قطعا نام بسیاری از هنرمندان و نوازندگان به نام می تواند در این لیست قرار بگیرد. اما نکته ی اصلی چیست؟ همه ی این هنرمندان و نوازندگان ماهر، قطعا علاقه و ذوقی وصف ناشدنی به گیتار دارند. اما آموزشگاه ها و اساتیدی هم بوده اند که در این راه، راهنما و مشوق باشند. فوت و فن را بیاموزند. چرا که این نقش بسیار حساس و کلیدی است. به همین دلیل ما ماژورین را به شما عزیزان معرفی می کنیم تا در فضایی مناسب بتوانید از اساتید ماهر گیتار کودکان و گیتار بزرگسالان بهره بگیرید و استعداد های خود را شکوفا کنید.
منبع: سایت آموزش آنلاین ماژورین
